ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΡΕΑΣ
 Me K. ΛΟΥΚΙΑ ΡΟΔΙΤΟΥ

                          ΧΡΟΝΙΚΟ ΚΟΡΕΑΣ

                                     19 με 30 Αυγούστου 2010       

                                         ΛΟΥΚΙΑ ΡΟΔΙΤΟΥ

Ημέρα 1^η ταξιδιού, Πέμπτη 19 Αυγούστου  2010

Μια μέρα με ζέστη πολλή στην Αθήνα, το οδοιπορικό μας στην Άπω Ανατολή ξεκινά, μ’ αφετηρία τη συνάντηση των μελών της χορωδίας στο αεροδρόμιο στις 14.00, μπροστά από τις θυρίδες της αεροπορικής εταιρείας Emirates. Χρονοβόρο το check in κι ενίοτε απρόβλεπτο. Δε γνωρίζω σχεδόν κανένα, δίχως αυτό ν’ αποτελεί για μένα πρόβλημα. Η μοναξιά και η σιωπή δεν είναι απομόνωση, αλλά πηγή ζωής και δημιουργίας, όταν απέναντί της σταθείς δίχως φόβο και δίχως πνεύμα κριτικής. Στην ομάδα μας και η Δήμητρα Πασσά, όπου είχαμε πρωτοδεί στην προηγούμενη επίσκεψή μας στην Κορέα, τον Ιούλιο του 2008.

Αναχώρηση από το «Ελευθέριος Βενιζέλος» στις 16.40. Η πτήση μας εξαιρετική, με ουρανό διάφανο παντελώς. Ποιος τα νέφη απομάκρυνε για να γευθούμε της φύσης το μεγαλείο; Δείπνο με σαλάτα μελιτζάνας, κοτόπουλο ψητό με σάλτσα πορτοκαλιού, γλυκό και καφέ. Το ηλιοβασίλεμα αιθεροβάμονες απολαμβάνουμε, λίγο πριν αιωρηθούμε πάνω από το Κουβέιτ. Αχνή ρόδινη γραμμή στο πέρας του ορίζοντα. Κι από κάτω η έρημος! Η μουσική σε ταξίδευε κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά πλέον. Και δημιουργούσε ένα τοίχο προστασίας. Αν άγεσαι και φέρεσαι από των άλλων τις διαθέσεις, τότε πού βρίσκεσαι εσύ; Πολιτείες ξεπρόβαλλαν στο απόλυτο σκοτάδι, άλλες ως φωτισμένα ορθογώνια παραλληλόγραμμα, αλλά και κάποια, όμοια με θέατρο αρχαιοελληνικό! Ποιες τραγωδίες ή κωμωδίες εκτυλίσσονταν εντός της; Πάνω τους ένα νέφος-ομπρέλα το φως αντανακλούσε και την ενέργεια των κατοίκων τους.

Στο Ντουμπάι γύρω στις 21.00. Εν αναμονή της επόμενης πτήσης στο  ομολογουμένως τεράστιο αεροδρόμιο κι εν μέσω Ασιατών, Ινδών και Αράβων ξεκινώ το οδοιπορικό μου! Ρουφάω μ’ απληστία μέγιστη το τώρα και το σήμερα. Προσπερνώ το νυσταγμό και την κόπωση κι αρχίζω τη σκέψη να ζωγραφίζω με χρώματα ανεξίτηλα.

Επόμενη αναχώρηση στις 03.00 τοπική ώρα. Σκότος παντού. Έπειτα η ανατολή, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα! Και αίφνης ένιωσα σα το μικρό πρίγκιπα του Εξιπερύ, που μετακινούσε το σκαμνάκι του, ώστε να δει το ηλιοβασίλεμα όσες φορές ήθελε! Ίσως στη ζωή μας ν’ αντικρίσουμε κάτι για μια φορά και μοναδική. Κι εντούτοις χαραγμένο να μείνει στη μνήμη σαν μια ουλή, όχι από τραύμα πόνου, αλλά χαράς. Έτσι και η ανατολή που φάνηκε δειλά στην αρχή, μα σ’ ολόκληρη τη μεγαλοπρέπειά της αργότερα. Ποτέ δεν έχω ξαναδεί τόσο φως! Παντού φως… Εκτυφλωτικό, καταλυτικό, αναγεννητικό, που θαρρείς πως πληρούσε την κάθε σου ίνα!  Πρωινό γεύμα με ομελέτα, κρουασάν και καφέ. Ελαφρύ μεσημεριανό στη συνέχεια, με ελληνική σαλάτα, ψητό κοτόπουλο με κορεατική σάλτσα και καφέ.

Προσγείωση στο αεροδρόμιο της Σεούλ γύρω στις 16.00 τοπική ώρα, έπειτα από ατέλειωτες ώρες στο αεροπλάνο. Ημέρα Παρασκευή. Μια καθυστέρηση που παρουσιάστηκε στην παραλαβή των αποσκευών της πτήσης μας, πυροδότησε με άγχος την αναμονή του μητροπολίτη Αμβροσίου! Επιστροφή λοιπόν σε τόπο αγαπημένο!... Η δεύτερη επίσκεψη ωριμότερη της πρώτης ευελπιστώ να είναι, απαλλαγμένη από ενθουσιασμό που εύλογα αναπτύσσεται όταν νέους τόπους αντικρίζεις. Το ηλιοβασίλεμα, μας βρίσκει να διασχίζουμε τη μεγάλη γέφυρα Seogang του ποταμού Hangang. Η πόλη, μας υποδέχεται σε μια από τις καλύτερες στιγμές της. Ακτίνες αντανακλώνται πάνω στις γυάλινες προσόψεις των ουρανοξυστών και τους κάνει να λαμπυρίζουν. Κάπου ανάμεσα κι ο πράσινος τρούλος του Κοινοβουλίου. Τακτοποιούμαστε στο ξενοδοχείο Stay 7 Residence στην περιοχή Mapo-gu της πόλης. Τα δωμάτιά μας είναι πλήρως εξοπλισμένα μικρά διαμερίσματα! Η τρούλος του ναού του Αγ. Νικολάου, που αποτελεί το κέντρο της Ιεραποστολής δράσης, απ’ το μεγάλο παράθυρό μας ξεχωρίζει, ανάμεσα σ’ ουρανοξύστες και σπίτια χαμηλά, με παραδοσιακές γκρίζες, καμπυλόγραμμες κεραμοσκεπές. Λίγο μακρύτερα, ο πύργος της Σεούλ περήφανα στέκεται στην κορυφή του όρους Namsan.

Ραντεβού για δείπνο στις 20.15. Γεύμα σε εστιατόριο με κορεατικό φαγητό, δίχως καρέκλες. Χαμηλά τραπέζια, μαξιλάρια στο πάτωμα. Η πρώτη επαφή της ομάδας με την τοπική κουζίνα! Επιφύλαξη, δισταγμός, έκπληξη… Τίποτε απολύτως δε θυμίζει Ελλάδα. Ούτε σε γεύση, ούτε σε εμφάνιση, ούτε σε τρόπους, ούτε σε συνήθειες. Ένας άλλος συναρπαστικός, ανεξερεύνητος για εμάς κόσμος! Κίμτσι το καυτερό, φύτρες φασολιών οι καυτερές, σαλάτες οι καυτερές! Έμαθα και καινούργιες λεπτομέρειες... Πώς να τυλίγω με τη βοήθεια των τσόπστικς κομματάκια χοιρινού κρέατος σε φύλλα σουσαμόδεντρου! Διασκεδαστικό και γευστικό!

Η ώρα κόντευε 22.00, ώρα ανάπαυσης πλέον.

Ημέρα 2^η, Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ύπνος! Σωτήριος, μακάριος, λυτρωτικός, βαθύς… Χρόνια είχα να κοιμηθώ μ’ αυτόν τον τρόπο! Καφές, ψωμί και γάλα για πρωινό κι έπειτα συνάντηση στο ναό του Αγ. Νικολάου. Η χορωδία των «μαϊστόρων» έκανε πρόβα τα τραγούδια και τους ύμνους που θα παρουσίαζε. Ευκαιρία για ολιγόλεπτη βόλτα στην πόλη. Να την οσμιστώ, να την αφουγκραστώ, με τα μάτια να την αγγίξω!

Γεύμα σ’ εστιατόριο κορεατικό και πάλι. Στη χώρα ετούτη, το ημερήσιο πρόγραμμα φαγητού τηρείται κατά γράμμα. Η πειθαρχία, σε όλα τα επίπεδα είναι ένα από τα κύρια γνωρίσματα του χαρακτήρα τους. Η πειθαρχία άλλωστε τους βοήθησε να επιβιώσουν του αιματηρού εμφύλιου πολέμου και να αντεπεξέλθουν των οικονομικών κρίσεων. Τρία κανονικά γεύματα την ημέρα, στις επτά το πρωί, δώδεκα και μισή το μεσημέρι και στις επτά το βράδυ. Η ταχύτητα όμως με την οποία τρώνε είναι απαράμιλλη. Μέσα σε δεκαπέντε λεπτά έχουν τελειώσει! Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζουν είναι νόσοι που έχουν να κάνουν με το στομάχι τους.

Γύρω στις 18.00 αναχωρούμε για την προγραμματισμένη συναυλία στο Εθνικό Μουσείο της Σεούλ. Η μετακίνηση προς την περιοχή με το μετρό. Αλλάξαμε τρεις διαφορετικές γραμμές μέχρι να φτάσουμε. Το δίκτυο του υπόγειου σιδηροδρόμου τους είναι εκπληκτικό! Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας! Διαθέτει οκτώ διαφορετικές γραμμές, που επικοινωνούν μεταξύ τους και υπό κατασκευή βρίσκεται και η ένατη. Στην είσοδο του μουσείου, ένα παραδοσιακό κιόσκι με την καλλίγραμμη, κόκκινη κεραμοσκεπή του σε λίμνη καθρεφτιζόταν και νούφαρα σκέπαζαν τα πόδια του. Μια τεράστια αφίσα με το δισκοβόλο του Μύρωνα κάλυπτε την πύλη από αριστερά. Έκθεση με θέμα: «Ήρωες, θεοί και θνητοί στην Αρχαία Ελλάδα»! Στην είσοδο της αίθουσας αφίσες με τους «Μαΐστορες της Ψαλτικής Τέχνης». Θερμή υποδοχή από τη Γαβριέλα Kim, τη χοράρχη της εκκλησιαστικής χορωδίας κι εξαίρετη επιστήμονα. Συνάντηση με την κ. Αθανασία Κοντογιαννακοπούλου, τη μοναδική ελληνίδα, που άοκνα και με πνεύμα αυτοθυσίας διακονεί στην Ιεραποστολή. Η παράσταση κατενθουσίασε κι εντυπωσίασε τους Κορεάτες! Τα χειροκροτήματά τους αγκάλισαν τους ψάλτες και τον κόπο τους αντάμειψαν. Οι στιγμές ουσιαστικά ιστορικές… Είναι η πρώτη φορά μέσα στα 110 χρόνια ιεραποστολικής παρουσίας στην Κορέα, όπου ακούγεται βυζαντινή μουσική. Ένα κρατικό κανάλι παρευρισκόταν πραγματοποιώντας λήψη, αλλά κι ο Κύριλλος με το πλατύ κι εγκάρδιο χαμόγελό του, ασκώντας την επαγγελματική του ιδιότητα πλέον, με δυο διαφορετικές κάμερες αποθανάτιζε την εκδήλωση.

Ημέρα 3^η, Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Λειτουργία στον ναό του Αγ. Νικολάου. Ήχοι βυζαντινοί δονούν τα έμψυχα και άψυχα του χώρου μέλη, στο πρώτο μέρος της ακολουθίας. Μια μουσική κατεξοχήν πνευματική, που μπορεί να σ’ ανεβάσει στα ουράνια, μπορεί όμως να σ’ οδηγήσει και σε πλήξη αφόρητη. Εξαρτάται… Όχι μόνο από τη διάθεση, αλλά κυρίως από το γεγονός αν η απόδοσή της αποτελεί ερμηνεία ή κυριολεκτική «εκτέλεση». Υπηρέτες ταπεινοί οι ερμηνευτές, μακριά από  παντός είδους δοκησισοφίες. Στο δεύτερο μέρος τη σκυτάλη λαμβάνει η χορωδία των κορεατών με συνοδεία εκκλησιαστικού αρμονίου, υπό τη διεύθυνση της Γαβριέλας. Πάρα πολλοί ρώσοι στο ναό, αλλά και δυο έλληνες. Ο κ. Αντώνης Χριστοδούλου, που διαμένει μόνιμα στο Πουσάν εργαζόμενος στα ναυπηγεία κι έχει δημιουργήσει οικογένεια με την κορεάτισα Ειρήνη, όπου είναι βαπτισμένη ορθόδοξη. Και ο στρατιωτικός ακόλουθος, που μόλις έληξε η θητεία του κι ετοιμάζεται για την Ελλάδα ν’ αναχωρήσει.

Γεύμα αγάπης στη συνέχεια, σε όλους ανεξαιρέτως όσοι παρακολούθησαν την ακολουθία. Η ορθόδοξη κοινότητα στην Κορέα, διαφέρει κατά πολύ από τα συνήθη ελληνικά δεδομένα. Υπάρχει «κοινωνία», ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο, το βλέμμα τους δεν κρύβει καχυποψία. Βέβαια η απροσποίητη και απροϋπόθετη ευγένεια αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα όλου του κορεατικού λαού. Το σχήμα των ψαλτών με τα όργανα χειροκροτήθηκε με θέρμη περίσσια κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού. Δεν είχαν ξανακούσει μπουζούκι και ούτι! Μελωδίες από παραδοσιακά τραγούδια, ρεμπέτικα, αλλά και συνθέσεις του Θεοδωράκη, την αίθουσα κατέκλυζαν!  Εύγε!

Το απόγευμα αναχωρούμε στις 19.00 με το μετρό, έχοντας προορισμό  το Korean House. Πρόκειται για ένα οικοδόμημα, που χτίστηκε αρχικά ως ιδιωτική κατοικία ενός λογίου, κατά την περίοδο του βασιλιά Sejong. Στη συνέχεια όταν ανέλαβε την εξουσία η κορεατική κυβέρνηση χρησιμοποιούνταν για τη φιλοξενία ντόπιων, αλλά και ξένων υψηλά ιστάμενων προσώπων. Τέλος, το 1980 επισκευάστηκε και τη διαχείριση  ανέλαβε το Ίδρυμα Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Κορέας, ώστε να ενημερώνεται ο κόσμος σχετικά με τον παραδοσιακό κορεατικό πολιτισμό.  Το οίκημα πλέον έχει πολλαπλές χρήσεις. Ως εστιατόριο, ως χώρος τέλεσης του παραδοσιακού γάμου, για την παρακολούθηση, αλλά και συμμετοχή των παρευρισκομένων στην κατασκευή kim-chi ή παραδοσιακών προσωπίδων και τέλος για την τέλεση παραστάσεων με χορό και μουσική. Μια τέτοια παράσταση πήγαμε να παρακολουθήσουμε κι εμείς στο αμφιθέατρο του κτηρίου.

Η έναρξη έγινε με «το χορό της αυγής», ένα τελετουργικό χορό, που δανείστηκε το τυπικό του από χορό των ανακτόρων, όπου τελούνταν από χορευτές που κρατούσαν άνθη παιωνίας κι έναν άλλο χορό όπου προσεύχονταν για την ειρήνη. Στη συνέχεια  ακούσαμε ένα τραγούδι, που ερμηνεύεται από ένα άτομο μοναχά, συνοδεία τυμπάνου και αποτελεί ένα είδος όπερας, όπου ένα πρόσωπο ερμηνεύει μέχρι και εκατό ρόλους. Ακολούθησε ο αστείος χορός του πελαργού και του μαθητή. Χορεύτριες με βεντάλιες στα δυο τους χέρια, αναπαρίσταναν πεταλούδες που μετατρέπονται σε λουλούδια. Στη συνέχεια, εισέβαλλαν στη σκηνή αρκετοί μουσικοί παίζοντας κρουστά όργανα και ταυτόχρονα πραγματοποιώντας τελετουργικές χορευτικές κινήσεις. Επρόκειτο για παράσταση που εντασσόταν στην εποχή που η χώρα ήταν οργανωμένη ως γεωργική κοινωνία και αποτελούσε πηγή αναζωογόνησης και διασκέδασης των αγροτών. Τη σκυτάλη έλαβε ένας παραδοσιακός κυκλικός χορός, που χορευόταν από αγρότισσες επ’ ευκαιρία της εορτής της δοξολογίας του φεγγαριού της συγκομιδής. Αλλαγή σκηνικού κι ευθύς καθισμένα βρέθηκαν εμπρός μας εννέα άτομα, έχοντας ο καθένας τους κι ένα διαφορετικό μουσικό όργανο. Το άκουσμα ξεχωριστό! Ήταν το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα ενόργανης σαμανιστικής μουσικής της νότιας Κορέας. Η παράσταση ολοκληρώθηκε με το «χορό της μάσκας». Ένα μυσταγωγικό χορό, που τελούνταν σε εξαιρετικές περιπτώσεις της εποχής της δυναστείας Joseon, από χορευτές όπου φορούσαν τις χαρακτηριστικές ξύλινες, θεατρικές μάσκες και χαρακτηριζόταν από τα αρρενωπά και εξορκιστικά του στοιχεία. Η εμπειρία μας ήταν αλησμόνητη…

Βραδινό με delivery από το ελληνικό εστιατόριο «Σαντορίνη», κερασμένο από τον κ. Χριστοδούλου! Κι επιφωνήματα ενθουσιασμού από τους ψάλτες!

Ημέρα 4^η, Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Ελεύθερο πρωινό. Ο πύργος της Σεούλ είναι στα νέφη τυλιγμένος και μόνο η κορυφή του ξεχωρίζει. Βροχή χαμηλή, κάποιοι κεραυνοί, ζεστή γκρίζα μέρα. Οι μουσώνες καλά κρατούν, σε ήπια –ευτυχώς για εμάς- ένταση! Μικρή έφοδο στην τράπεζα για συνάλλαγμα. Δεν είχαμε προλάβει να κάνουμε αλλαγή των χρημάτων μας στο τοπικό νόμισμα won, με συνέπεια να μην μπορούμε να πιούμε ούτε έναν καφέ!

Μεσημεριανό σε κινέζικο εστιατόριο, καθισμένοι σε καρέκλες!!! Χοιρινό και γαρίδες γλυκόξινα. Μικρή ανάπαυση στη συνέχεια, ενόψει της βραδινής παράστασης στον Καθεδρικό Ρωμαιοκαθολικό Ναό της περιοχής Myeong-dong.

Το βράδυ στις 20.00 η εκδήλωση. Επιβιβαζόμαστε εμείς στο αυτοκίνητο του συζύγου της Γαβριέλας και οι υπόλοιποι σε άλλα τρία αυτοκίνητα και φτάνουμε δυο ώρες νωρίτερα στην περιοχή, για δυο λόγους κυρίως. Πρώτον, για να γίνουν οι απαραίτητες πρόβες και η διάταξη των ψαλτών στο χώρο και δεύτερον,  διότι αν καθυστερούσαμε έστω και δεκαπέντε λεπτά θα μας μπλοκάριζε η κίνηση! Ένα μεγάλο, λιτό, λευκό πανό στην είσοδο δεξιά ανήγγειλε τη συναυλία με τους «Μαΐστορες της Ψαλτικής Τέχνης». Ο ναός ως κόσμημα, δεσπόζει στην κορυφή του λόφου, που βρίσκεται στο τέλος της κυρίας οδού της περιοχής. Ο κ. Άγγελος Γιού, καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Hankuk, μου είπε πως επισκευάστηκε μετά από τους βομβαρδισμούς του πολέμου του ’50 με τούβλα που είχαν έρθει ειδικά από την Κίνα. Είναι δε κτισμένος επάνω σ’ ένα βουδιστικό ναό, ο οποίος με τη σειρά του κτίστηκε στη θέση ενός σαμανικού τεμένους. Ο ιερός χώρος εξακολουθεί να παραμένει ιερός, ακόμα κι αν αλλάζει  η θρησκεία που λατρεύεται εντός του… Η εκδήλωση ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της. Οι κορεάτες είναι ταυτισμένοι με τη συνέπεια. Με το πρώτο απήχημα αναδείχθηκε η μεγαλοπρέπεια του ναού. Ακουστική εκπληκτική. Ορθόδοξη ψαλμωδία σε ρωμαιοκαθολική εκκλησία. Παράδοξο;! Για δεύτερη φορά οι «μαΐστορες» δρέπουν δάφνες! Και δικαίως!

Μετά τη συναυλία περπατήσαμε τριγύρω. Εμπορικό κέντρο η Myeong-dong και η καρδιά της πόλης χτυπούσε σε ρυθμούς έντονους… Η πόλη των 12.000.000 κατοίκων, η 10^η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου, μας άνοιγε την αγκαλιά της. Ουρανοξύστες με τεράστιες, φωτεινές επιγραφές από νέον που διαρκώς αναβοσβήναν, καταστήματα με καλλυντικά, ρούχα επώνυμα, σοκολάτες  «Λεωνίδας», καφετέριες starbucks, αμερικάνικα burgers, ξενοδοχεία, θέατρα. Όλα παρηλαύνανε δίπλα σε μικρά, πολύ μικρά εστιατόρια με κορεατικό, κινεζικό και ιαπωνικό φαγητό. Ταυτόχρονα πλανόδιοι πωλητές εξέθεταν άλλοι τα εμπορεύματά τους κι άλλοι τα εδέσματά τους. Πεπόνια, ανανάς, μπανάνες, περασμένα σε καλαμάκια ξύλινα, μα και λεπτές λωρίδες από χταπόδι και καλαμάρι τηγανισμένες, λουκάνικα βουτηγμένα σε ενός είδους χυλό και στη συνέχεια τηγανισμένα, υπερμεγέθη σαλιγκάρια μαγειρεμένα με μια κόκκινη, προφανώς καυτερή σάλτσα, πίττες περίεργες και πλήθος μα πλήθος κόσμου! Οι ψάλτες εννοείται πως έκαναν εφόρμηση στα χάμπουργκερς!

Επιστροφή με ταξί στο ξενοδοχείο μας. Είχε περάσει η ώρα, η πόλη άρχιζε ν’ αλλάζει πρόσωπο και η κούραση είχε έλθει…

Ημέρα 5^η, Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Ο Αχιλλέας με πυρετό παραμένει στο ξενοδοχείο. Αναχώρηση στις 8.30 για το παραδοσιακό κορεατικό χωριό. Διαδρομή μιάμισης περίπου ώρας σε χώρα κατεξοχήν ορεινή, επιμελώς και επισταμένως καταπράσινη!

Προσπάθησα να δω όλα όσα δεν πρόλαβα την προηγούμενη φορά, λόγω βιασύνης. Εφοδιάστηκα με χάρτη και την εξερεύνηση ξεκίνησα! Σε μια τεράστια έκταση 243 ακρ, δηλ 972 στρεμμάτων περίπου κι ενταγμένα πλήρως στο φυσικό περιβάλλον, βρίσκονταν πάνω από 260 σπίτια από διαφορετικές περιοχές της χώρας, κατασκευασμένα βέβαια σε μικρότερη κλίμακα, αλλά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο με τον οποίο κατασκευάζονταν παλαιότερα. Ανήκαν στην ιστορική περίοδο της ύστερης δυναστείας Joseon και προέρχονταν από διάφορες περιφέρειες της χώρας. Όσα αντικείμενα βρίσκονταν στο εσωτερικό των κτισμάτων –πιάτα, φλιτζάνια, ρούχα, σκεπάσματα με κάλυμμα μεταξωτό, έπιπλα σκαλιστά, εργαλεία- ήταν απολύτως γνήσια κι όχι φτηνές, κακόγουστες απομιμήσεις. Αντιλαμβανόσουν αμέσως την ευφυΐα, μα και τη σοφία των ανθρώπων, καθώς στο ελάχιστο κατανοούσες τον τρόπο διαβίωσής τους. Διάσπαρτα τριγύρω, αλλά οργανωμένα σε μικρές κοινότητες εργαστήρια κεραμικής, επεξεργασίας βαμβακιού, μπαμπού, μεταξιού, μετάλλου, καλλιγραφίας σε ριζόχαρτο, αλλά και σπίτια γεωργών με υποτυπώδεις καλλιέργειες! Το κτήριο της κυβέρνησης, με το χώρο υποδοχής, των ακροάσεων, της ανάπαυσης του αυτοκράτορα, ακόμα και τις φυλακές του. Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσίαζαν και τα δρώμενα που τελούνταν. Επίδειξη ιππασίας, ακροβατικών, χορού και μουσικής των αγροτών κι ενός παραδοσιακού γάμου, τα οποία δυστυχώς λόγω καιρικών συνθηκών ματαιώθηκαν. Όμως για καλή μου τύχη, δυο χρόνια πριν τα είχα παρακολουθήσει σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια!

Περπατώντας στα χωμάτινα, βρεγμένα μονοπάτια κατευθύνθηκα σ’ ένα λόφο όπου το δάσος πύκνωνε θεαματικά. Ψυχή δεν υπήρχε τριγύρω. Ακουγόταν μοναχά ο ήχος από ένα ρυάκι που σιγανά κυλούσε στα δεξιά μου και των πουλιών το τιτίβισμα. Τζιτζίκια δήλωναν την παρουσία τους με τον ιδιόμορφο, χαρακτηριστικό τους ήχο! Αυτό τον ήχο προφανώς μιμήθηκαν και οι κατασκευαστές λαϊκών, παραδοσιακών οργάνων και δημιούργησαν ένα έγχορδο μουσικό όργανο. Μέσα από βλάστηση πυκνή ξεπρόβαλε μια πύλη κι έπειτα μια πέτρινη κλίμακα με υγρά σκαλοπάτια και κλίση υπερβολικά απότομη.  Και βρέθηκα στην αυλή ενός βουδιστικού ναού! Η  ήρεμη, μονότονη ψαλμωδία τους διαχεόταν στο χώρο. Ήταν ώρα ακολουθίας. Μπροστά μου ο ξύλινος ναός, βαμμένος με χρώμα πράσινο. Υπέροχες τοιχογραφίες κοσμούσαν κάθε σημείο στο εσωτερικό του. Ένα άγαλμα του Βούδα σε φυσικό μέγεθος ήταν τοποθετημένο σε πολύ ψηλό βάθρο και πλήθος αφιερωμάτων από τους πιστούς είχαν εναποθετηθεί στα πόδια του. Όλων των ειδών τα φρούτα, ένα σωρό φαγητά παντελώς άγνωστα σε εμένα, εν μέσω μικρών κεριών και λιβανιού. Καταρρακτώδης βροχή με καθήλωσε για λίγο περισσότερο απ’ ότι υπολόγιζα και μόλις άρχισε δειλά να κοπάζει πήρα τρέχοντας το δρόμο της επιστροφής, ώστε να συναντήσω τους υπόλοιπους στο προκαθορισμένο σημείο του ραντεβού μας. Την ομπρέλα την είχα ξεχάσει στο πούλμαν…

Μεσημεριανό σε κινέζικο εστιατόριο, που βρισκόταν πολύ κοντά στο χωριό. Το γεύμα περιελάμβανε τόσα πολλά πιάτα, που μου είναι παντελώς αδύνατο να τα θυμηθώ! Και φυσικά άφθονο σάκε! Όλοι έμειναν ευχαριστημένοι, ακόμα κι εκείνοι που αντιμετώπιζαν μια σχετική δυσκολία με το φαγητό. Πάλι καλά! Ήταν μια μικρή ανακούφιση…

Υπερβολική κίνηση στην επιστροφή. Για να μην παραπονείται κανείς με την κυκλοφορία στην Αθήνα, διότι όντως υπάρχουν και χειρότερα! Σύντομη στάση στο Μνημείο Κορεατικού Πολέμου, αφιερωμένο στο Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα. Συνολικά 5.532 έλληνες έλαβαν μέρος στον πόλεμο αυτό και η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Κορέας το ανήγειρε ως ένδειξη σεβασμού κι ευγνωμοσύνης προς τους έλληνες αγωνιστές, που θυσιάστηκαν υπερασπιζόμενοι την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία της Κορέας. «Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος»…

Η ώρα 18.30 περίπου. Βρίσκω τον Αχιλλέα με υψηλότερο πυρετό. Επειδή όμως ήταν νωρίς ακόμη, βγήκα μικρή βόλτα πλησίον του ξενοδοχείου, μιας κι ο Μιχάλης, ο κορεάτης συνοδός μας, με πληροφόρησε την ύπαρξη καταστήματος που πουλούσε αποκλειστικά και μόνο το τοπικό red ginseng. Στην Κορέα το ginseng καλείται insam, εξαιτίας της ομοιότητάς του με την ανθρώπινη μορφή, διότι τον 6^ο χρόνο της ανάπτυξής του έχει πλέον ένα σχηματισμένο κεφάλι, κυρίως σώμα και πλαϊνές ρίζες. Το «in» σημαίνει άνθρωπος και το «shim» σημαίνει δύναμη, ρίζα και θεμέλιο. Τελικά όμως κατέληξε να καλείται ginseng σύμφωνα με την κινεζική προφορά. Τόσα παράγωγα της «μαγικής» ανθρωπόσχημης ρίζας δεν είχα ξαναδεί! Εκχύλισμα, κάψουλες, αμπούλες, τόνικ, ταμπλέτες, λεπτές φέτες, πάστα αναμεμιγμένη με μέλι, ειδικές φόρμουλες για παιδιά, για άντρες και γυναίκες, καραμέλες και φυσικά τσάι! Καταπληκτικό!

Βραδινή ανάπαυση, καταγραφή των εμπειριών της ημέρας και προσμονή εκείνων της επόμενης…

Ημέρα 6^η, Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Ο πυρετός του Αχιλλέα καλά κρατεί! Αγοράζω σούπες, τσάι, φυσικό χυμό πορτοκάλι, νερό, δίνω οδηγίες κι αναχωρώ.

Κατευθυνόμαστε με το πούλμαν προς την πόλη Incheon. Κατακλυσμιαία βροχή στο δρόμο! Μια μικρή στάση στον ορθόδοξο ναό του Αγ. Παύλου, όπου εφημέριος είναι ο π. Daniel Na Chang Kyu! Σύντομο κέρασμα με φρούτα,  καφέ και cookies στην αίθουσα εκδηλώσεων, ενημέρωση για τις δραστηριότητες της τοπικής ορθόδοξης κοινότητας και στο δρόμο ξανά!

Το πρόγραμμα περιελάμβανε επίσκεψη στην Incheon. Η νέα πόλη κατασκευάστηκε με επιχωμάτωση της θάλασσας, ακόμη δεν είναι ολοκληρωμένη και προφανώς δεν κατοικείται. Πόλη φάντασμα προς το παρόν! Βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το νησί που φιλοξενεί αποκλειστικά και μόνο το διεθνές αεροδρόμιο της Ν. Κορέας και συνδέονται μεταξύ τους με μια μεγάλου μήκους γέφυρα. Ουσιαστικά η πολιτεία αυτή κτίστηκε για γίνει ένα παγκόσμιο χωριό, με πανεπιστήμιο, διεθνές σχολείο, πάρκα και να αποτελέσει το επίκεντρο της επιχειρηματικής δραστηριότητας ολόκληρης της Ασίας. Προβλέπεται να φιλοξενεί πληθυσμό 253.000 κατοίκων περίπου. Γυάλινοι, αλλά καλλίγραμμοι ουρανοξύστες δεσπόζουν στο χώρο, καθώς επίσης και ο 2^ος υψηλότερος στον κόσμο, με 151 ορόφους, όπου θα γίνει το κέντρο εμπορίου της Ν. Ασίας. Η τεχνολογία τους είναι ασύλληπτη! Ας μην ξεχνούμε πως η Κορέα είναι από τις πιο προηγμένες τεχνολογικά χώρες, η 10^η με τη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο και η 1^η σε εξαγωγές υπολογιστών, ψηφιακών οθονών και κινητών τηλεφώνων. Ξεναγηθήκαμε στους τρεις πρώτους ορόφους ενός ουρανοξύστη, όπου σε πολυτελείς, ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες, ολόκληρη η πόλη αναπαριστάνονταν από τεράστιες, λεπτομερείς μακέτες, ενώ ειδικές 5-D προβολές μας ενημέρωσαν για τις μέλλουσες δραστηριότητες της περιοχής.

Γεύμα σε γιαπωνέζικο εστιατόριο! Σούπες, θαλασσινά και κυρίως ψάρια πολλών ειδών σε αφθονία. Ο χώρος απέπνεε κομψότητα, διακριτικότητα, ηρεμία… Οι ψάλτες ανταπέδωσαν τη φιλοξενία στις γυναίκες που μας σερβίρισαν, τραγουδώντας ένα τραγούδι. Πόσο περίεργα ήχησε στα αυτιά τους το άγνωστο σε αυτές ηχόχρωμα! Και πόσο περίεργα φαντάζει στα δικά μας μάτια αυτός ο τόσο διαφορετικός κόσμος της Άπω Ανατολής!

Στη συνέχεια επίσκεψη στο Memorial Hall. Το μουσείο κτίστηκε με έξοδα των πολιτών, που με τον τρόπο αυτό απέδωσαν φόρο τιμής σε όλους όσοι θυσίασαν τη ζωή τους, ώστε σήμερα η Κορέα να απολαμβάνει την ελευθερία και τη δημοκρατία. Κατασκευάστηκε το 1984 εις ανάμνηση της στρατιωτικής επιχείρησης απόβασης στην Incheon από τα Ηνωμένα Έθνη, που πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του κορεατικού πολέμου. Ένα μικρής διάρκειας φιλμ εξιστορούσε τα ιστορικά γεγονότα. Ακολούθησε ξενάγηση στα εκθέματα. Με το πρώτο του ανέμου απαλό φύσημα, η ελληνική σημαία με καμάρι κυμάτισε στον προαύλιο χώρο, ανάμεσα σε εκείνες των άλλων κρατών που συμμετείχαν στη σύρραξη…

Στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα. Αν και ήμουν εξαντλημένη δεν μπορούσα να παραμείνω στο δωμάτιο, οπότε βγήκα για περπάτημα. Τράπεζες παντού! Σχεδόν μία ανά οικοδομικό τετράγωνο. Γλυπτές συνθέσεις παντού! Μικρές, λιτές καφετέριες, εστιατόρια, καθώς και δυο μαγαζιά από αλυσίδες καταστημάτων με γαλλική επιγραφή. Πουλούσαν αρτοσκευάσματα, ασυνήθιστο είδος για τις διατροφικές συνήθειες του κορεατικού λαού και τις συναντούσες σε κάθε γωνιά Σεούλ. Κάποιοι από τους ουρανοξύστες, ομολογουμένως φάνταζαν ως στολίδια! Δεν είναι όμως εδώ η ψυχή της Κορέας…

Επιστροφή στο δωμάτιο για ανάπαυση. Ο σεβασμιότατος έφερε στον Αχιλλέα αντιβίωση και σπιτικό ελληνικό φαγητό από τα χέρια της κ. Αθανασίας. Κοτόσουπα, τυρί, ψωμί ζυμωτό και κρέμα βανίλιας. Υπάρχουν λέξεις που μπορούν να εκφράσουν της καρδιάς τους ευχαριστήριους παλμούς;

Ημέρα 7^η, Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ο Αχιλλέας ακόμα με υψηλό πυρετό, αλλά η λήψη αντιβίωσης καλλιεργεί αισιοδοξία. Το πρόγραμμα είναι ελεύθερο μέχρι της πεντέμισι  το απόγευμα, οπότε βρήκα μια καλή ευκαιρία να καταγράψω των προηγούμενων ημερών τις εντυπώσεις. Μια προσπάθεια για μικρό περίπατο στην περιοχή ήταν μάταιη. Η κόπωση μεγάλη, καλύτερα ας κάνουμε οικονομία δυνάμεων!

Γεύμα λιτό, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου με έτοιμο μείγμα για σούπες που προμηθεύτηκα από το family mark στο ισόγειο. Αναλογιζόμουν το μεγαλείο της χώρας αυτής. Μιας χώρας όπου η ιστορίας της ξεκινά από τα προϊστορικά χρόνια, γύρω στο 2.333 π.Χ. Μιας χώρας που αγωνίστηκε να βρει την ταυτότητά της και να επιβιώσει από πολύχρονες κατακτήσεις. Μιας χώρας που μόλις το 15 μ.Χ. αιώνα δημιούργησε το δικό της φωνητικό αλφάβητο με τα γράμματα χανκούλ, όπου δεν έχουν καμία σχέση με τα ιδεογράμματα άλλων ασιατικών χωρών.

Το απόγευμα η προγραμματισμένη συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής της Κορέας. Ο σύζυγος της Γαβριέλας είχε πλέον χριστεί προσωπικός μας οδηγός! Το μέγαρο στεγάζεται σε ένα μοντέρνο γυάλινο κτήριο απέναντι από την αμερικανική βάση. Μπορεί ο χοράρχης να  ήταν άρρωστος και να τροποποίησε το πρόγραμμα, εντούτοις θεωρώ πως ήταν από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις που είχαν μέχρις στιγμής δοθεί στην πόλη. Η αίθουσα αντιλαλούσε από τα χειροκροτήματα! Κάτι περίεργο αισθάνθηκα μέσα μου βαθιά… Ακούγοντας τις συνθέσεις του Θεοδωράκη ένιωσα ξάφνου πως με το ένα μου πόδι πατούσα στ’ ακρογιάλια και τις θάλασσες της Ελλάδας και με τ’ άλλο στα καταπράσινα βουνά της Κορέας. Το δεξί μου χέρι άδραχνε του ήλιου το φως στη χώρα μου και το αριστερό μου, την καλοσύνη κρατούσε και την ευγένεια μιας άλλης πατρίδας.

Δείπνο κορεατικό, στο δάπεδο φυσικά!! Τραγούδια χαράς την ευωχία συνόδευαν, σε γλώσσες ποικίλες. Ελληνικά, κορεατικά, ρουμανικά, αλβανικά… Μπορεί η διαφορετική διάλεκτος φραγμός να σταθεί σαν οι ψυχές συνομιλούν;

Ημέρα 8^η, Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Πολύ πρωινό εγερτήριο! Από τις 5.30 υπ’ ατμόν για να κάνω μπάνιο και να ετοιμάσω τη βαλίτσα προς αναχώρηση. Σε μια ώρα τα πάντα ήταν έτοιμα, συσκευασμένα. Στις 7.30 περίπου, με μικρή καθυστέρηση, ξεκινήσαμε έχοντας προορισμό το Busan. 

Η πρώτη μας στάση στο πανεπιστήμιο Hankuk, όπου διδάσκει ο σεβασμιότατος Αμβρόσιος στο τμήμα Ελληνικών και Βαλκανικών Σπουδών. Ο χώρος της πανεπιστημιούπολης είναι κάτι από παραπάνω ειδυλλιακός. Ένα ποτάμι κυλά και μικρές ξύλινες γέφυρες συνδέουν τις όχθες του. Μια λίμνη σχηματίζεται ενδιάμεσα κι ένα μονοπάτι πλαισιωμένο από καστανιές σε προσκαλεί να το διαβείς για περιπάτους σώματος, νου και ψυχής.

Επόμενη στάση, για φαγητό στην πόλη Andong. Κινέζικο εστιατόριο στο 10^ο όροφο ενός κτηρίου, με το γεύμα κερασμένο από την κ. Πελαγία Τσονγκ. Στη συνέχεια επίσκεψη στο παλαιό πανεπιστήμιο της περιοχής. Ένας στενός χωματόδρομος, που μετά βίας χωρούσαν δυο οχήματα, συνόδευε την πορεία κάποιου ποταμού. Κι έπειτα από στροφές, στα μάτια μας αποκαλύφθηκε η ομορφιά μιας κρυμμένης περιοχής. Δέντρα ανθισμένα με μοβ λουλούδια πλαισίωναν την πύλη. Σπαρμένα τριγύρω κτήρια μικρά και ταπεινά καλούσαν τους μαθητές μιας άλλης εποχής να εντρυφήσουν στη μελέτη κειμένων ιερών. Σε μια ευμεγέθη ξύλινη πόρτα ήταν ζωγραφισμένα τα σύμβολα γιν-γιανγκ της ισορροπίας. Ζέστη και υγρασία πολύ…

Στο πούλμαν και πάλι! Η διαδρομή είναι όμοια με πίνακα ζωγραφικής. Ομιχλοσκέπαστες βουνοκορφές προβάλλουν. Προσπερνούμε αμπελώνες και κτήματα με μηλιές, όπου κάθε καρπός είναι προστατευτικά τυλιγμένος σε σακουλάκι. Φυτείες καλαμποκιού, αλλά κυρίως ρυζιού τρέχουν δίπλα μας. Και οι ερωδιοί, πινελιές λευκές στο πράσινο των βλαστών. Αμέτρητα θερμοκήπια και καλλιέργειες με πιπεριές. Υπομονετικά οι αγρότες τις περιμένουν να κοκκινίσουν για να τις παραδώσουν στη συνέχεια στα καυτά του ήλιου χάδια –όταν εκείνος αποφασίσει να φανεί!-. Αλλού δεμάτια ρυζιού ισορροπούν ανά τρία, γονυπετείς προσκυνητές, υποκύπτοντας σε χορό αρχέγονο. Πεύκα κατά μήκος του δρόμου, ωσάν μπονζάι μεγεθυμένα, υπενθυμίζουν πως σ’ άλλη γη βρίσκεσαι, δίχως ξένος να ‘σαι…

Γύρω στις 19.30 φτάνουμε στο Busan. Ξενοδοχείο  Commodore, μια τεράστια παγόδα! Παρ΄ όλο που είναι μεγάλο, κομψότητα το χαρακτηρίζει  και διακριτική πολυτέλεια, συνδυασμένα άριστα με αμιγώς παραδοσιακά στοιχεία. Όποιο σημείο του κι αν κοιτάξεις  είναι καλλιτέχνημα. Τα ξυλόγλυπτα ταβάνια, οι υφασμάτινοι πολυέλεοι, οι μυθικές μορφές στη ρεσεψιόν, ο δράκοντας που τυλίγεται στης σκάλας την κουπαστή… Δε βρίσκεσαι μοναχά σ’ άλλη χώρα. Την αίσθηση έχεις πως βρίσκεσαι σ’ άλλη εποχή! Αφήνουμε τις αποσκευές στα δωμάτια και κατευθυνόμαστε τρέχοντας στο βραδινό μπουφέ του ξενοδοχείου. Τα πάντα νεκρώνουν στις 22.00, πρέπει να βιαστούμε!

Ημέρα 9^η, Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Ξύπνημα στις 8.00. O Αχιλλέας δίχως πυρετό. Επιτέλους πρωινό μετά από τόσες μέρες!! Γιαούρτι, φρούτα, καφές, ψωμί με καρύδια! Γύρω στις 10.00 αναχωρούμε με προορισμό το βουδιστικό μοναστήρι Tongdo λίγο πιο έξω από το Busan. Ο καιρός ευτυχώς ευνοϊκός!

Μπορεί η ψαλμωδία να ‘ναι ύμνος κι ένα κτίσμα να ‘ναι ναός. Όμως ναός είναι και το σώμα και η φύση, και ύμνος ο σεβασμός τους. Πλησιάζοντας στο μοναστήρι περάσαμε πρώτα από τη γέφυρα ενός ποταμού. Για τους βουδιστές η γέφυρα συμβολίζει τη ζεύξη μεταξύ πνευματικού και υλικού κόσμου. Ακολούθησε ένας ανηφορικός δρόμος, που με τη σειρά του συμβόλιζε την ανοδική πορεία του ανθρώπου. Πρώτο φάνηκε το κοιμητήριο με τις επιτύμβιες στήλες του κι έπειτα μια τεράστια πύλη με τρεις αψίδες και τους χαρακτηριστικούς βυσσινί κίονες, όπου στηρίζουν με ξύλινους, ζωγραφισμένους με ζωηρά χρώματα δοκούς, την κεραμοσκεπή. Η κορεατική αρχιτεκτονική έχει δεχθεί κινεζικές επιδράσεις και χρησιμοποιεί ως δομικά υλικά μοναχά το γρανίτη και το ξύλο. Ακολουθούσαν κι άλλες μικρότερου μεγέθους πύλες. Δεξιά μας ένα μεγάλο οικοδόμημα, που φιλοξενούσε μια ειδική έκθεση της μεγάλης βουδιστικής ζωγραφικής (Gwaebul). Στην είσοδο του μοναστηριού κιόσκι προστάτευε τις πέντε καμπάνες που καθημερινά ηχούσαν. Αρκετοί ναοί στο εσωτερικό, ένας τεράστιος χώρος που χρησιμοποιείται ως συνεδριακό κέντρο κι ένα εκθετήριο με λιβάνια, κομποσκοίνια, καμπανάκια, cd και διάφορα άλλα μικροαντικείμενα,   

Επιστροφή στο Busan για μεσημεριανό ελληνικό, στην αίθουσα του ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου, τη μοναδική ορθόδοξη εκκλησία της πόλης. Κοτόσουπα, ντοματοσαλάτα, κρέας ψητό στα κάρβουνα. Όλα προσφορά αγάπης της πρεσβυτέρας του πατρός Αλεξάνδρου, Παταπίας  και  του κόπου των πιστών γυναικών της ενορίας.

Στο ξενοδοχείο στις 15.30. Σε μια ώρα θα πρέπει να αναχωρήσουμε. Στο πούλμαν και πάλι λοιπόν! Ανεβαίνουμε σ’ ένα λόφο ψηλό, όπου βρίσκεται η αίθουσα εκδηλώσεων που θα πραγματοποιούνταν η παράσταση. Η θέα της περιοχής είναι πανοραμική. Ζέστη και υγρασία. Ένα τεράστιο, πολύ καλόγουστο πανό δέσποζε στο εσωτερικό της σκηνής. Ο χώρος κατάμεστος από κόσμο, μιας και ενδιάμεσα στο πρόγραμμα των «μαϊστόρων» θα παρουσίαζαν τα παιδιά του παιδικού σταθμού της ενορίας  κάποιο δικό τους πρόγραμμα. Η επιτυχία έστεψε και πάλι τους ψάλτες.

Βραδινό γεύμα στο μπουφέ του ξενοδοχείου, με μια τεράστια ποικιλία ασιατικών εδεσμάτων. Προτίμησα να τιμήσω το σασίμι και τα φρούτα!

Ημέρα 10^η, Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Πρωινό, check out κι αναχώρηση από το ξενοδοχείο στις 9.30. Οι βαλίτσες φορτώθηκαν στο πούλμαν κι εμείς κατευθυνθήκαμε στο ναό για τη θεία λειτουργία. Η χορωδία υπό τη διεύθυνση της Θέκλας έχει το λόγο αρχικά, μεσολαβούν οι «μαΐστορες» για λίγο κι έπειτα πάλι οι κορεάτες. Στέκομαι ως παρατηρητής, όσο μπορώ, πέρα από προσωπικές προτιμήσεις, κλείνω τα μάτια και εισπράττω. Η βυζαντινή μουσική πληροί διαφορετικά το χώρο, διότι είναι καρδιακή κι όχι εγκεφαλική.

Γεύμα στην αίθουσα του ναού μαζί με όλο το εκκλησίασμα. Κι έπειτα μουσική, τραγούδια και χορός!! Οι ελληνίδες που μόνιμα διαμένουν στην πόλη έδωσαν ρεσιτάλ! Οι κορεάτες αν κι έχουν άριστη σχέση με τη μουσική, εντούτοις δε χορεύουν ποτέ. Σαν έφτασε η ώρα της αναχώρησης, όλοι βγήκαν στο δρόμο να μας αποχαιρετήσουν.   

Ο Νίκος στην επιστροφή δε μας άφησε σε ησυχία! Ό,τι ακριβώς είχε κάνει κι όταν κατευθυνόμαστε προς το Busan! Ρυζογκοφρέτες κι αποξηραμένοι λωτοί για μεσημεριανό και βραδινό. Το στομάχι μου αρνείται να δεχθεί οποιαδήποτε άλλη τροφή. Η κίνηση είναι τραγική, αν και πρόκειται για εθνική οδό. Ευτυχώς που υπάρχει ειδική λωρίδα κυκλοφορίας για πούλμαν, διότι με τέτοιους ρυθμούς θα φτάναμε στον προορισμό μας την επόμενη ημέρα!

Στις 21.30 βρισκόμαστε στη Σεούλ και τακτοποιούμαστε και πάλι στο ξενοδοχείο Stay 7. Τελευταίο βράδυ στην Κορέα…

Ημέρα 11^η, Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Πρωινό ελεύθερο και παράδοση των δωματίων στις 12.00. Συνάντηση με το χορό των ψαλτών στο ναό του Αγ. Νικολάου. Η αγάπη των ανθρώπων εξακολουθεί να μας καταδιώκει. Μας πρόσφεραν καφέ, ντόνατς, φρούτα και η κ. Αθανασία είχε ετοιμάσει ομελέτες. Ο σεβασμιότατος Αμβρόσιος μας μίλησε συνοπτικά, σχετικά με την ιστορία της ορθόδοξης ιεραποστολής στην Κορέα και τα μελλοντικά του σχέδια. Μ’ ένα δώρο για τον καθένα από εμάς και πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες, αποχαιρετηθήκαμε.

Το μεσημεριανό ήταν απολύτως απαραίτητο! Εστιατόριο λιλιπούτειο, κατασκευασμένο όπως ακριβώς τα παραδοσιακά κορεατικά σπίτια. Ο Μιχάλης, ο άοκνος, υπομονετικός και δραστήριος συνοδός μας, έκανε και πάλι το θαύμα του! Ορεκτικά, βραστό βοδινό με καρότα και πατάτες, ψάρι τηγανιτό. Κι έπειτα βόλτα στην αγορά Insa-dong, κάτι αντίστοιχο της δικής μας περιοχής της Πλάκας. Γκαλερί με μεταξωτά, με έργα τέχνης σε ριζόχαρτο, σκαλιστά έπιπλα, παλαιά βιβλία, αντίκες, κεραμικά, φορέματα παραδοσιακά, κουτιά και μικροαντικείμενα με φίλντισι!! Η περιοχή αυτή της Σεούλ παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, σε σχέση με αυτή που διαμέναμε. Καταστήματα με ρούχα, κοσμηματοπωλεία, δυτικού τύπου εστιατόρια. Στη συνέχεια, επίσκεψη στον πύργο της πόλης, όπου αποτελεί το υψηλότερό της κτήριο με 60 ορόφους. Η θέα κόβει την ανάσα! Καταπληκτική και η έκθεση με τίτλο «sky art», που περιελάμβανε πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά έργα διαφόρων κορεατών καλλιτεχνών, που δεν μπορώ βέβαια να θυμηθώ τα ονόματά τους…

Στις 21.00 στο αεροδρόμιο για check in.  Όλα βαίνουν ομαλά, επιβιβαζόμαστε στο αεροπλάνο, όπου στις 23.55 απογειώνεται. Σκότος. Και κόπωση μέγιστη… Ο Μορφέας, μου έχει θυμώσει κι αρνείται να καθίσει πλάι μου! Τον αγνοώ κι εγώ λοιπόν και βλέπω δυο ταινίες που ακόμα δεν έχουν κυκλοφορηθεί. Ελαφρύ γεύμα με πράσινα νούντλς αναμεμειγμένα με λαχανικά και πικάντικο κορεατικό κοτόπουλο. Επιδόρπιο με crumble βερίκοκου. Μετά από τόσες ημέρες τρώω με πιρούνι και κάτι δε μου ταιριάζει! Πρωινό με χυμό πορτοκαλιού, αυγά scrambled και καφέ. Άφιξη στο Ντουμπάι γύρω στις 5.00 τοπική ώρα. Πέντε ώρες παραμονή στο αεροδρόμιο, μόνο με εξαντλητικό περπάτημα περνούν! Το ξημέρωμα μας βρίσκει εκεί. Η επόμενη πτήση μας στις 10.05 τοπική ώρα.

Γεύμα εν πτήση, με ανάμεικτη σαλάτα λαχανικών, κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας και για επιδόρπιο, μους με τρεις σοκολάτες. Δεν είναι όμως μοναχά η γευστική πανδαισία. Το τοπίο και πάλι σαγηνευτικό! Η ερημική απεραντοσύνη της Αραβικής χερσονήσου και η γλαυκή τ’ ουρανού απεραντοσύνη. Γραμμές ευθείες τα σύνορα κι ενώ απ΄ τη μια πλευρά η ξηρά κοκκινίζει, αλλού οροσειρές ανάγλυφα της γης, ωσάν τις ραχοκοκαλιές γιγαντιαίων προϊστορικών ζώων ξεπροβάλλουν. Ποτάμι τρέχει από αμμόλοφους. Φωτογραφίζω τις στιγμές κι επανέρχομαι διαρκώς στο κοντινό παρελθόν, καθώς επεξεργάζομαι το οδοιπορικό μου. Ο καταγραφέας-νους πάντα σ’ ανακαλύψεις με οδηγεί, ανακαλύψεις με «ασήμαντες» λεπτομέρειες. Λίγο πριν τη Βηρυτό, τα σύννεφα φυτείες βαμβακιού μιμούνται κι έπειτα οι γαλανές του Λιβάνου ακτές προβάλλουν. Τα μάτια μου φλέγονται σα να έχω πυρετό, αλλά αρνούμαι παντελώς να τα κλείσω. Η Κύπρος κάτω από τα πόδια μου, έπειτα τα ελληνικά νησιά ένα-ένα και τέλος οι ακτές της Αττικής. Προσγείωση στην Αθήνα, ώρα Ελλάδος 14.00.

Η δική μου όμως προσγείωση θ’ αργήσει πολύ να ‘ρθει. Ο ύπνος με πείσμα σθεναρό αντίκρυ στέκεται και μου γελά ειρωνικά. Σε χώρα καρδιακή οδοιπόρησα σιωπηλά και τους ήχους της, ισοβίως εντός μου περιέκλεισα…

Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που γνώρισα κι όλους τους ανθρώπους που συνάντησα. Ο καθένας από αυτούς στάθηκε για μένα δάσκαλος...

Ευχαριστώ το σεβασμιότατο Αμβρόσιο που μας προσκάλεσε.

Ευχαριστώ κι ένα προς ένα τα μέλη της ομάδας: το Γιάννη Παπασωτηρίου, το Γιώργο Φρέσσα, το Γρηγόρη Αναστασίου, το Δημήτρη Μανούση, το Δημοσθένη Παπαϊκονόμου με τη φίλη του Λυδία Πετρίδη, τον Θεόδωρο Πέτσι, τον Κώστα Πανουσάκη, το Mihai Radu,  το Νίκο Χαλδαιάκη, τον Πολύκαρπο Τύμπα, τον Σιλουανό Βραζιτικό, τον Florin Nika και τον Χάρη Παπανικολάου.

                                                     Χρονικού τέλος

  St. Paul Orthodox Press
 www.orthodoxincheon.or.kr